jestem samolubem

Dziękuję za komentarze i słowa wsparcia, ale... wiecie, moja host rodzina nie jest moją rodziną. Nie traktują mnie tak. Dlatego nie zamierzam się w to mieszać i wikłać emocjonalnie. Odcinam się od tego na tyle na ile mogę. Nie dam się mojej hostce wciągnąć w emocjonalne gierki. Ona jest tym dobra. Ale ja tutaj tylko pracuję. Nie wezmę na siebie więcej niż jestem na to gotowa. I bez przesady - psychoterapeuta w USA kosztuje więcej niż 200$ na tydzień. Więc tak, jestem samolubem i tak, myślę tylko o sobie.

Skoro więc już jestem przy moim ulubionym temacie (czyli "ja, mnie, moje" ;) to zainteresowanych mogę poinformować, że rozmowy z R. ciągle trwają lol. Codziennie o 21 rozmawiamy na Skypie przez ok. 1,5 godziny. On sprawia, że się śmieję i nie zwariowałam tutaj jeszcze. Ale... Hmm... On wciąż mówi, że chce sie spotkać. Ale ja tego nie chcę. Bo wiem, że z chwilą, gdy spotkamy się na żywo to co jest teraz (czyli coś bardzo romantycznego i bajkowego) skończy się. A ja chcę go na zawsze zapamiętać takiego jak teraz. Dlatego postaram się ciągnąć to jak długo się da on-line. Później zniknie z mojego życia. Szkoda. Ale on nie chce się tylko przyjaźnić. A ja na więcej nie chcę i nie mogę sobie pozwolić. Cholerny samolub ze mnie. Znowu to wychodzi ;). Ale ja mam już jakieś plany na przyszłość i nie mogę się obciążać zobowiązaniami wobec kogoś, bo to zawęzi całkowicie moje pole manewru. Zresztą nigdy nie byłam typem dziewczyny, która marzy całe życie o księciu, który ją uratuje. Sama się potrafię uratować ;) "W moim innym świecie jest inna prawda, tu Ciebie nie ma, to tylko wyobraźnia"...

"[...] I gdybym nie miał kilku cech o których wiem, pewnie podszedłbym do ciebie w ten smutny szary dzień [...]" Zresztą Ty Aro, wiesz o co chodzi :(